Namibie (deel 1, Etosha)

Vandaag hebben we een rustdag genomen in een veel te luxe Lodge in Oshakati, ten noorden van Etosha National Park. Die rust hebben we even nodig. Niet alleen is het met temperaturen van boven de 35 graden een stuk warmer dan we hadden verwacht, ook hebben wel even nodig om alle indrukken uit Etosha te verwerken. Maar ik zal bij het begin beginnen, want we zijn al weer een week in Namibie en dit is de eerste keer dat we de tijd hebben om eens rustig wat web te loggen.

Windhoek
Na een rustige, weinig enerverende, vlucht van 18 uur kwamen niet al te gaar aan in Windhoek. En daar was het warm. Een graad of 5 warmer dan normaal. (ik kan nu al verklappen dat we nog geen jas, dikke trui of thermoshirt nodig hebben gehad).

De taxi stond klaar (het vliegveld is 40 km bij Windhoek vandaan) en bracht ons tot op 500 meter van de Bed&Breakfast die we hadden besproken. Daar moesten we – we zijn weer in Afrika – overstappen in een ander taxi voor het laatste stukje. Kashima (kleine schilpad) B&B is een prettig start: we hebben een kamer/huisje in de tuin en er is ook een zwembadje en een overdekte ruimte waar de ontbijttafel staat en ook een barretje is. Met gevulde koelkasten en een streeplijstje… hoe makkelijk wil je het hebben.

We struinen een dagje rond in Windhoek wat een leuk fris stadje is. We gebruiken de dag vooral om wat inkopen te doen en te informeren of het echt nodig is om de campings in Etosha National Park te reserveren. Als je dat vraagt bij het bureautje van de organisatie die die campings exploiteerd (Namibia Wildlife Resorts) zeggen natuurlijk geen nee. En zo besluiten we om toch maar te reserveren ookal haalt dat iets van de felxibiliteit uit de reis. Gelukkig staat Etosha al over drie dagen op het programma, dus daar kan dan niet zo veel aan misgaan, toch?

De Nissan
Grote verassing bij Budget Car Hire, waar Namibia 4×4 Hire onze auto heeft geregeld. Niet alleen is het een Nissan zoals we zelf hebben(nou ja bij ons zit het stuur aan de andre kant..), ook krijgen we een gratis upgrade naar een double cab en dat blijkt wel heel erg makkelijk. Met een single cab heb je helemaal geen ruimte in de cabine en ligt al je bagage achterin. Dat is al minder makkelijk, maar in bv Etosha mag je je auto niet verlaten… Da’s best lastig als je fototoestel achterin ligt.

De wagen is verassend compleet: daktent, 120 litertank, kampeeruitrustig, inclusief braaiset, swartpannetje, twee gasflessen, bestekset, pannenset, isolatie mokken, rvs wijnglazen etc. Ook een extra reservewiel, compressortje en sleeplint ontbreken niet. Niet het onbelangrijkste is de grote koelbox die door een extra accu ook ‘s nachts gewoon doorkoelt en zelfs in staat is te vriezen. Niet helemaal te vergelijken met de Campinggaz koelboxjes in Nederland.

Als we onderweg zijn (he, ze rijden hier links!) blijkt de Nissan toch een beetje anders dan die van ons zelf. De 3 liter benzine motor is wat trekkracht betreft een beetje ondermaats en na een wat enerverende inhaal maneuvre (inclusief opgestoken middelvinger en knipperende lichten!) besluit ik voortaan maar wat meer geduld te hebben. Ook werkt de sigarettenaansteker niet. Da’s balen, want de navigatie en camera batterijen oplader hebben die toch echt nodig. Gelukkig blijkt het slechts een kapotte zekering. Heel handig als je een auto een beetje kent.

Waterberg
Op het waterberg plateau willen we een wandelingetje gaan maken. Dan blijkt dat we het onmogelijke voor elkaar hebben gekregen en dat we Etosha eigenlijk een dag te vroeg hebben geboekt. Het Waterbergplateau wordt dus een ochtendje ipv van een dag. Dat is ook weer niet zo’n ramp want met deze temperaturen wil je niet midden op de dag een steile helling beklimmen. We komen al behoorlijk in een vroeg-opstaan-vroeg-naar-bed-ritme. Om 7 uur gaat de zon op en ook weer onder, tot een uur of 10 ‘s ochtends is het best aangenaam. Net genoeg tijd om de klim naar het plateau te maken en weer terug te komen. Het is een vrij pittige tochtje, maar de uitzichten zijn enorm en ook zien nog wat beesten: bergmarmotten en bavianen. Nadat we gisteren onze eerste echte wilde beesten: wrattenzwijnen (heel veel Pumba’s op de weg) en kleine hertjes (op de camping) gaat het zo niet slecht.

Etosha
Etosha (betekent vrij vertaald zoiets als: vanwege de grote hitte van het ene op het andere been springen) is een soort Beekse Bergen maar dan zo groot als Nederland. Het midden bestaat uit een grote vlakke ‘pan’ terwijl aan de zuidkant wat meer begroeiing is. Het zuidwesten is open voor publiek en er zijn 3 ‘lodges’ en campsites. We hebben ze van west naar oost gereserveerd en komen zo de eerste dag aan in Okaukueno. Etosha heeft een aantal ‘waterholes’, sommige door mensen permanent van water voorzien dmv een pomp op zonne-energie en de reden dat de beesten hier blijven. Wat Etosha vrij uniek maakt in Afrika is dat je gewoon met je eigen auto mag rondrijden op allerlei wegen langs de waterholes. Uiteraard moet je wel in je auto blijven en ook moet je voor zonsondergang terug zijn in een van de camps. En die camps zelf hebben ook waterholes die bovendien ‘s nachts verlicht worden. Tel dit op met het feit dat we speciaal aan het eind van de droge periode zijn gekomen en je kan wel aanvoelen komen dat het zien van wild bijna een zekerheid is.

Op de camping zien (horen) we vanuit de daktent aan de andere kant van het hekhele kuddes zebra’s in een dof gerommel voorbij lopen naar de waterhole… heel bijzonder. De waterhole in het camp is op het genante af: in een halve maan loopt een muur rond de waterhole en daarachter zitten, op comfortable rieten banken, kuddes mensen met bier en wijn en vooral camera’s en verrekijkers in de hand te kijken naar de kuddes beesten die af en aan lopen. Zebra’s, springbokken, giraffen, olifanten, oryxen, wrattenzwijnen, struisvogels, jakhalzen,…. Heel indrukwekkend en het kost die avond moeite om in slaap te komen.

De volgende dag rijden we naar het ‘Olifantsbad’ waterhole waar het nog eens dunnetjes wordt overgedaan, maar nu bij daglicht. Het is moeilijk uit te leggen hoe het voelt om zo dichtbij bij al die beesten te zijn. Ook onderweg duiken telkens dieren op in het struikgewas. We hebben een erg goede verrekijker en die is hier zijn geld dubbel en dwars waard al zijn de beeste vaak dicht genoeg bij om alles ook prima met het blote oog te zien.

Het Halali camp ligt een beetje in het midden en we hebben er voor gezorgd dat we op tijd binnen zijn en al vroeg eten. Tegen zonsondergang gaan we vol verwachting naar de waterhole (deze keer zitten we er schuin boven op een helling, en kijken naar beneden) en blijkt er, behalve een paar vogels, niks te zien. Voor het eerst moeten we even geduld hebben, maar dan komen er 8 olifanten tevoorschijn. Tegen de tijd dat het licht aan gaat is het een drukte van belang, maar zo snel als het begon is het ook weer afgelopen en staren we een half uurtje naar een lege waterplas. Dan sluipt er iets uit de bosjes… een leeuw nee al snel twee leeuwen! Het is zo stildat je ze 100 meter verderop hoort drinken. Het enige andere geluid is dat van de sluiters en zoom geluidjes van camera’s. En van de flitsers lijken de dieren ook niet onder de indruk.

Dan gaan de leeuwen weg en wordt erg rustig. Net als wij denken de meeste andere dieren vast dat de leeuwen een eindje verdrop hun kans liggen af te wachten. Een half uurtje lateris er toch weer beweging en komen er twee neushoorns met jong tevoorschijn. Wat een avond!

De volgende dag rijden we via verschillende waterholes naar het laatste kamp dat is gebouwd rond een (herbouwd) Duits fort. Een erg mooi kamp maar de waterhole is eigenlijk een beetje telleurstellend. Maar waarschijnlijk zijn we inmiddels enorm verwend. We verdenken de camp staff ervan dat ze de enorme olifantenkeutels die een meter of 5 voor het muurtje van de waterhole liggen, dat ze die er speciaal hebben neergelegd om de toeristen de indruk te geven dat er wel wat kan gebeuren. De zon gaat mooi onder en die film ik dus maar. Dan klinkt er een geplons naast de ‘tribune’ en stampt een olifant op 3 meter voorbij. Eet wat gras en vertrekt na een 10 minuten weer net zo rustig. Ondanks dat we nog twee uur blijven zitten gebeurd er die avond niets meer en gaan we een beetje teleurgesteld slapen.

De volgende morgen doen we rustig aan. De hitte en het vroege opstaan (en relatief laat naar bed) beginnen een beetje op te spelen. We rijden rond de kleine Fisherpan en nog een paar waterholes. We zien nog een hoop dieren, maar helaas niets nieuws. Ja, we zijn ook besmet met het toeristen-spottervirus.

We verlaten Etosha aan de noordwest Gate en zetten koers naar het noorden waar we naar de Rucana watervallen en de Kunene rivier willen gaan. We besluiten halvewege in Oshakati een rustdag in te lassen. Daar gaan we de komende dagen rustig plannen, dit verhaaltje typen, wassen en de voorraden bijvullen. Want het gebied waar we nu naar toe gaan is erg afgelegen en we moeten wel een dag of 5 onafhankelijk kunnen reizen. Dus waarschijnlijk tot over een weekje, wanneer we weer in de beschaving zijn… tot die tijd genieten wij!

Peter en Hanneke